Van onverwachte paniek naar een goede start van mijn verlof!
Mijn eigen burn-out is alweer zo’n dertien jaar geleden. In de tussentijd heb ik alles geleerd over stress en burn-out en ben ik mijn eigen counselingpraktijk gestart. Je zou denken dat ik dus wel weet hoe ik stress buiten de deur houd. Maar het tegendeel blijkt waar: zelfs een doorgewinterde burn-out counselor wordt soms te grazen genomen door tegenslag, onrust en paniek. Dat had alles te maken met mijn zwangerschap… Dit leerproces deel ik graag met jou.
Een paar weken terug ging ik met vriendinnen naar Porto. Ook al was het een heerlijk meidenweekend, ik ging ongewild toch over mijn grenzen heen. Ik wilde meedoen op het gebruikelijke tempo en geen spelbreker zijn. Dit ging ten koste van mijzelf en vooral van mijn bekken. Na de vliegreis naar huis moest ik nog een eind lopen op Schiphol: ik kón niet meer.
Enorme zorgen
Thuis werd het er na een dag rust niet beter op. Ik kreeg een erg lage bloeddruk. Ik had het gevoel dat ik zweefde, was draaierig, mijn evenwicht leek niet in orde. En met het toenemen van deze vreemde kwalen, steeg ook mijn stresslevel. Direct heb ik wat afspraken afgezegd en deed ik rustiger aan. Ik belde de verloskundige en volgde haar advies op nog meer gas terug te nemen, veel water te drinken en meer zout tot me te nemen. Even leek het beter te gaan, maar toch bleef ik heel moe en slapjes. Na een paar dagen stond het huilen me nader dan het lachen. Ik was enorm bezorgd om de baby. Ik kon door alle spanning zelf geen goede beslissingen nemen: wat moest ik nou doen? Was alles echt wel in orde met mijn kind?
Schrikmoment
Opnieuw belde ik de verloskundige. Huilend zei ik: ‘Het gaat gewoon niet en ik weet niet welke beslissing ik moet nemen. Ik heb eigenlijk iemand nodig die tegen me zegt dat het zo gewoon niet gaat.’ En dat deed de verloskundige: ‘Je gaat nu een stap terugdoen, anders ga je jezelf voorbij!’ Dat gaf al wat bevestiging. Maar tegelijk volgde een groot schrikmoment: als ik eerder stop met werken, hoe sta ik er dan financieel voor?!
Vloeken van frustratie
Daarna werd ik onzeker over mijn medicatie tegen zwangerschapsvergiftiging. Zou die mijn lage bloeddruk veroorzaken? Ik belde de huisarts maar kon pas na het weekend terecht. Toen heb ik echt lopen vloeken van frustratie; ik voelde me totaal niet gezien of gehoord. Straks zou er iets met de baby gebeuren! Na tussenkomst van de verloskundige mocht ik uiteindelijk wel langskomen bij de huisarts. Daar kreeg ik te horen dat alles goed was. En er werd me op het hart gedrukt: ‘Ga je maar gedragen als een oud wijf. Dat vraagt deze zwangerschap nu eenmaal van je.’
Tegenstrijdig
Toen ik weer enigszins ontspannen was, kon ik voelen dat ik eigenlijk al maanden zin heb om te cocoonen. Laat de boel de boel maar even! Terwijl ik mijn werk altijd heel leuk vind, dus dat was wel tegenstrijdig. Eigenlijk had mijn lichaam me al verteld wat het beste was voor mij. En voor de baby. Nu moest ik het nog gaan doen.
Niet doemdenken
Na die slechte week kon ik in actie komen om een eind te maken aan mijn stress. Ik begreep dat ik door alle paniek was gaan doemdenken. Dus heb ik mogelijke oplossingen onderzocht: wat wilde ik graag en wat was haalbaar? Na alles te hebben doorgerekend, kon ik mijn financiële zorgen gelukkig loslaten. Eerder met verlof gaan kon ik me zeker permitteren. De verloskundige en huisarts hebben me ook goed geadviseerd. Ik ging halve dagen werken, heb cliënten overgedragen en echt een stap teruggedaan. En ik ga een maand eerder met verlof.
Belangrijke spiegel
Dan nu mijn boodschap voor jou: soms heb je echt even iemand nodig die je zegt wat er moet gebeuren. Die je een spiegel voorhoudt. Die zegt: luister nou eens naar je lijf! Vooral als je dus wordt overvallen door zorgen, paniek en stress.
Ik heb weer ervaren hoe moeilijk het is om dan bij je lichaam en je gevoel stil te staan. Voorheen ging ik altijd maar door, vandaar ook mijn burn-out. Nu wist ik dat ik alleen door te voelen en rustig te handelen de oorzaak van mijn stress kon oplossen. Ik liet mijn emoties toe, ik mocht balen en huilen. Ik liet het er zijn. Daarna kwam er rust. En perspectief. Als ik mijn situatie niet had geaccepteerd, had ik mijn eigen weerstand gecreëerd en dat stagneert vooruitgang. Als ik was doorgegaan met werken, had ik te veel van mezelf gevraagd. Met waarschijnlijk nog meer stress en narigheid tot gevolg.
Tijd voor de baby
Doordat veel mensen te lang alarmbellen negeren, komen ze in een impasse. Dan blijven ze in hun emotionele rollercoaster hangen en durven ze geen beslissingen te nemen. Dat geldt natuurlijk voor allerlei omstandigheden. Dan duurt het herstel van stress of een burn-out nog veel langer.
Nu ik extra verlof neem, weet ik dat ik er over een paar maanden weer kan zijn voor mijn cliënten, met genoeg energie en zin in mijn werk. Daarom voelt het goed om mijn werk af te ronden; tijd voor de baby, mijn gezondheid en ons gezin.
Zie ik je terug in het voorjaar van 2025? Ik wens je een sfeervolle winter toe!
